سکه ی با نقش لئو سوم

پس از پایان نبرد با مسلمانان ، باز هم در قلمرو امپراتوری بیزانس صلح برقرار نشد. پس از پایان حوادث قرن 7 ، وقایع داخلی و خارجی سبب شد که بیزانس بیش از پیش رو به زوال رود. تا زمانی که جنگ های صلیبی بار سنگینی را از دوش بیزانس برداشت ، این امپراتوری در خطر انقراض و نابودی بود.

روابط با اسلاوها

اسلاوها پس از پیروزی بیزانس بر مسلمانان در سال 674 میلادی ، اقتدار امپراتور بیزانس را رسماً پذیرفتند. اگرچه نبرد میان دوطرف بعدها بار دیگر شروع شد که دلیل مهم آن ، ایجاد حکومتهای جدید در بالکان بود.

یکی از این دولت ها ، پادشاهی بلغارستان بود. بلغارها ، اسلاو نبودند بلکه کوچ نشینان آسیایی بودند که در 680 میلادی وارد بالکان شدند. ولی در این پادشاهی تعداد اسلاوها بیش تر از بلغارها بود.

پادشاهی بلغارستان جنگهای متعددی را با بیزانس انجام داد. در یکی از این جنگها در 811 میلادی امپراتور نیکفوروس اول طی نبردی سنگین با بلغارها کشته شد. دو سال بعد بلغارها به استحکامات قسطنطنیه رسیدند اما نتوانستند آن را فتح کنند.

بیزانس در قرن 11 میلادی دستخوش اغتشاش و هرج و مرج فراوان گشت. حیات این امپراتوری به تدریج در خطر افتاده بود و راه حلی منطقی برای آن یافت نمی شد جز جنگ. امپراتور آلکسیوس اول از کلیسای کاتولیک رم درخواست کرد تا به او در نبرد با ترک ها یاری برسانند. هنگامی که پاپ این درخواست را پذیرفت ، رسماً جنگ های صلیبی (1099-1291 م.) آغاز شد.

ترک ها پس از پیروزی در نبرد ملازگرد، علاوه بر آسیای صغیر به سوی فلسطین و اورشلیم به راه افتاده و آنجا را تحت انقیاد خود درآوردند. در همین موقع ، پاپ اوربانوس دوم از پادشاهان اروپایی دعوت کرد که به سوی اورشلیم (بیت المقدس) پیشروی کنند.

بیزانس در دو سده آخر حیات خویش ، به سختی خود را با تغییرات جدید وفق داد. تصرف قسطنطنیه بدست صلیبیون و شصت سال حکومتِ بی کفایت لاتینی ها بر آن ، خسارات مهلکی را بر بدنه ی این امپراتوری وارد کرده بود. حتی بیزانس دیگر دارای ناوگان نبود و در ضمن ، امپراتوران مجبور بودند از نیروهای مزدور برای جنگ استفاده نمایند.

امپراتوری مقدس روم که از قرن 10 تا 19 میلادی بر بخش وسیعی از اروپای مرکزی سیطره داشت ، دوره ی مهمی از تاریخ اروپا را رقم زد. این امپراتوری در 962 میلادی بدست اوتو اول تاسیس شد و تا 1806 میلادی به حیات خویش ادامه داد.

پس از عهدنامه وردون در 843 میلادی ، سرزمین های امپراتوری فرانک ها به سه قسمت تقسیم شد. فرانک شرقی ، که آلمان امروزی و سرزمین های اطراف آن را تشکیل می داد ، به لویی ژرمن رسید. بعد از امضای این پیمان ، ناآرامی و آشوب مدتی بعد آغاز شد. ابتدا ، اقوام نورمان از شمال اروپا و سپس اسلاوها و مجارها از اروپای شرقی به آلمان هجوم بردند.

در این زمان ، خاک آلمان بر حسب هریک از اقوام ساکن در آن به چهارقسمت تقسیم شده بود:

1-سوآب (محل سکونت قوم آلامانی)  2- باواریا (محل سکونت قوم باویر)

3- فرانکنی (محل سکونت قوم فرانک شرقی)  4-ساکسونی (محل سکونت ساکسون ها)

زوال قدرت خاندان سلطنتی آلمان ، باعث ایجاد اغتشاشات فراوان و هرج و مرجی پیوسته شد.

خاندان ساکسونی

در سال 919 میلادی ، هانری ملقب به شکارچی که فرمانروای ساکسونی بود ، با حمایت فرانکنی خود را پادشاه آلمان نامید و سپس ایالات سوآب و باواریا را مطیع خود گرداند. او سپس با لشکرکشی به خاک فرانسه ناحیه لورن را - که امروزه بخشی از فرانسه است و آلمان و فرانسه بر سر آن بارها با هم جنگیدند - به تصرف درآورد. (925 میلادی)

او سپس برای جلوگیری از حملات مجارها به شرق آلمان ، دژهایی محکم و استوار در آن مناطق برپا کرد. در ضمن ، وی با حمله به اسلاوها ، آنان را از آلمان بیرون راند و ناحیه براندنبورگ – که بعدها پادشاهی پروس در آن تشکیل شد- فتح کرد. آن گاه او در 933 میلادی ، به جنگ با مجارها رفته و در نبردی نزدیک شهر مرسیورگ بر آنها پیروز شد.

پس از این پیروزی بزرگ ، هانری به قدر کافی قدرت یافت تا پسرش ، اوتو، را در 936 میلادی به جانشینی خود انتخاب کند.

هوگو کاپه

در زمانی که ، آلمان در زیر پرچم اوتو کبیر متحد می شد ، در فرانسه نیز دولت های محلی و فئودال ها برای رسیدن به قدرت تلاش می کردند. فرانسه در قرن 10 میلادی تحت نفوذ خاندان کاپسین (کاپتی) قرار گرفت. تاریخ فرانسه در قرون 10 و 1

1 میلادی، عمدتاً با وقایع انگلستان رقیب سرسخت آن، گره خورده است.

جانشینان شارلمانی در فرانسه به تدریج به دلیل جنگ های داخلی و همچنین ، هجوم نورمان ها ضعیف شده و از پا درآمدند. خاندان نیرومند کاپسین به رهبری هوگو کاپه در سال 987 میلادی، قدرت را تصاحب کردند. در این زمان قلمرو دولت فرانسه یک چهارم بلژیک، بخشی از اسپانیا و اکثر ایالت های فرانسه امروزی را شامل می شد اما دامنه قدرت شاه به مراتب کم تر بود.

هوگو کاپه

آنگل و ساکسون ها جذب مبلغان مسیحی شده و در قرون 7 و 8 میلادی، به مسیحیت گرویدند. یک قرن بعد، دزدان دریایی اسکاندیناوی (نورمان ها) از موطن خویش –نروژ و دانمارک- به سواحل انگلستان یورش بردند. آنان در حدود 870 میلادی ، نورتمبریا (در اسکاتلند امروزی) را تسخیر نمودند اما آلفرد کبیر ، پادشاه ساکسون ها، و جانشینان او در ظرف یک قرن مانع از پیشروی دوباره آنان گشتند. هم زمان ، نورمان ها به ایجاد سرزمین های جدید ادامه می دادند؛ برای مثال، اجازه مالکیت سرزمینی در شمال فرانسه را – که بعدها به نام آنان نورماندی خوانده شد- از شاه فرانسه دریافت کردند.

 در حدود 990 میلادی ، نورمان ها دوباره هجوم خود را از سر گرفتند و تمامی انگلستان را فتح کردند. فرمانده نورمان ها در این لشکرکشی کانوت بزرگ ، پادشاه دانمارک، (1017-1035) بود. پس از مرگ کانوت ، امپراتوری انگلستان و دانمارک به یکباره تجزیه گشت و انگلستان در 1042 میلادی به یکی از شاهزادگان ساکسون به نام ادوارد رسید.